بروز رسانی 9 فروردین 1403

ویزای کار کارآفرینی C10-C11 کانادا

اداره مهاجرت کانادا معافیت مجوز کار از ارزیابی تأثیر بازار کار (C11) را برای کارگران موقت دشوارتر می‌کند- بخش اول

افشین یزدانی، رئیس شرکت حقوقی مهاجرت تجاری وای ال جی مستقر در تورنتو، اول دسامبر ۲۰۲۲

ویزای C11 چیست؟

C11 از برنامه پویایی بین‌المللی (IMP) که تحت R205(a) مجوزهای کار برای افراد خوداشتغال و کارآفرین را پوشش می‌دهد در زیر شاخه منافع قابل توجه‌ برای کانادایی‌ها قرار دارد. در ماه نوامبر ۲۰۲۲ اداره مهاجرت، پناهندگی و شهروندی کانادا تغییرات عمده‌ایی در معیار صلاحیت مجوز کار معاف LMIA کد C11 ایجاد کرد.

بررسی اجمالی برنامه ویزای کار کارآفرینی C11

اداره مهاجرت کانادا مطابق ماده R205(a) از قانون حمایت از مهاجرت و پناهنده‌‌ها IRPR وقتی کار یک تبعه خارجی برای شهروندان کانادایی یا ساکنان دائم منافع یا فرصت‌های قابل‌توجه اجتماعی، فرهنگی یا اقتصادی ایجاد فراهم می‌کند، تحت شرایط بسیار خاصی می‌تواند تعیین کند درخواست‌های مجوز کاری نیازی به تأییدیه ارزیابی تأثیر بازار کار ندارند. C11 عبارت است از کد اداری معافیت ارزیابی تأثیر بازار کار که این امکان را فراهم می‌کند تا برخی از اتباع خارجی واردشده به کانادا به‌عنوان کارآفرین یا خوداشتغال با ایجاد یا حفظ کسب‌وکاری منافع قابل‌توجهی ایجاد کنند. C10 گزینه دیگری در کد معافیت گسترده‌تر ارزیابی تأثیر بازار است. این کد مربوط به کارگرانی است که واجد شرایط خاص برای معافیت C11 نیستند، اما باز هم می‌توانند منافع قابل‌توجهی ایجاد کنند و ممکن است اداره مهاجرت کانادا بازهم آن‌ها را به‌صورت موردی ارزیابی کند.

دستورالعمل های جدید برای اصلاحیه‌های مجوز ویزای کاری C11 کانادا

اداره مهاجرت کانادا کد C11 معافیت مجوز کار از ارزیابی تأثیر بازار کار را با دو زیر گروه اصلی خود به‌طور رسمی به رسمیت شناخته است. برخلاف گذشته، حالا بر مبنای قصد متقاضیان برای برنامه‌ریزی مهاجرت دائم یا موقت به کانادا، دو گروه رسمی وجود دارد:

1. کارگران موقت دارای قصد اقامت موقت در کانادا
2. داوطلبان تجاری با سکونت دائم با قصد دوگانه

متقاضیان ذیل گروه کارگران موقت با قصد اقامت موقت تمایل دارند به‌صورت موقت (معمولاً فصلی) وارد کانادا شوند تا کسب‌و‌کار موجود خود را راه‌اندازی کنند. دستورالعمل اداره مهاجرت تأکید می‌کند که آن‌ها معمولاً افراد خوداشتغال هستند. به‌طور مشخص، این متقاضیان با داوطلبان کارآفرین یا خوداشتغال ذیل برنامه‌های داوطلبی استانی یا برنامه‌های فدرال یا کبک (به انگلیسی Quebec) فرق دارند. بنابراین، افراد خوداشتغال و کارآفرینانی در این گروه قرار دارند که فاقد پذیرش از برنامه‌های داوطلبی استانی (PNP) یا برنامه‌های فدرال SUV هستند.

در گروه دوم، گروه داوطلبان تجاری دارای سکونت دائم دوگانه شامل حال کسانی است که به دنبال ورود به‌عنوان داوطلب تجاری برای شروع یا راه‌اندازی کسب‌وکار هستند تا واجد شرایط برنامه‌های داوطلبی استانی یا گزینش کبک به‌عنوان کارآفرین یا الزامات ویزای تجاری فدرال استارت‌آپ شوند. ذیل این گروه، داوطلبان برنامه‌های داوطلبی استانی، خود‌اشتغالی کبک و داوطلبان ویزای استارت‌آپ (فقط ضروری‌ها) قرار دارند. داوطلبان برنامه‌های داوطلبی استانی برای پذیرش در برنامه مهاجرت تجاری استانی ابتدا باید به استان یا ناحیه درخواست بدهند. اگر داوطلبی تائید شود، آن استان یا ناحیه نامه معتبر در اختیار آن‌ها قرار خواهد داد تا قبل از اینکه بتوانند درخواست سکونت دائم در کانادا همراه با نامه تائید داوطلب یا گواهی گزینش کبک را بدهند، مجوز دوساله کار بگیرند. گروه دوم مشمول این ماده نمی‌شود، البته تلاش می‌کنم نگاهی عمیق‌تر به گروه اول و معیار جدید صلاحیت داوطلبان داشته باشم.

وقتی متقاضیان مجوز کار SUV مشمول کدهای متفاوت معافیت ارزیابی تأثیر بازار کار A75 می‌شوند، تأکید بر این نکته حائز اهمیت است که قرار دادن مجوزهای کار SUV ذیل C11 منطقی نیست^{. اطلاعات بیشتر}

برای کارگران موقت، افراد خوداشتغال و کارآفرینان دو زیرگروه وجود دارد

با توجه به اینکه احتمالاً حتی کارگران موقت مشمول C11 که قصد اولیه برای سکونت دائمی در کانادا ندارند هنوز می‌توانند از طریق برنامه‌های مبتنی بر مهارت‌ یا مبتنی بر تجارت برای سکونت دائمی در کانادا درخواست بدهند، تقسیم آن‌ها به دو زیر گروه تفاوت زیادی ایجاد می‌کند. برای مثال، کارگر خوداشتغال در کانادا واجد شرایط حضور در کلاس تجربه کانادایی نیست، درحالی‌ که کارآفرین مجاز به حضور است، اما اداره مهاجرت کانادا فارغ از این واقعیت قانونی این موضوع را کاملاً شفاف کرد که هیچ‌یک واجد شرایط گروه تجربه کانادایی نیستند. درعین‌حال، اگر آن‌ها بتوانند حداقل یک سال تجربه کار بین‌المللی ارائه کنند، به‌عنوان کارگران ماهر فدرال طرح مهاجرت سریع، تا امتیاز ۲۰۰ واجد شرایط امتیازهای اضافی تدارک اشتغال هستند.

از جنبه قانونی دو نوع ساختار تجاری وجود دارد که یکسان نیستند. خوداشتغال شخصی است که به‌عنوان مالک کسب‌و‌کار برای خود کار می‌کند و به‌ندرت افراد خارج از اعضای خانواده خود را استخدام می‌کند، درحالی‌که کارآفرین شخصی است که کسب‌و‌کار یا کسب‌و‌کار‌هایی را سازمان‌‌‌دهی یا اداره می‌کند و برای انجام این کار بیش از ریسک‌های مالی عادی مخاطره می‌کند. آن‌ها کارکنانی غیر از اعضای خانواده خود را استخدام می‌کنند تا فعالیت‌های کسب‌و‌کار را انجام دهند.

اما، اداره مهاجرت کانادا روشن نمی‌کند که آیا تأسیس کسب‌و‌کار در کانادا فرقی دارد یا خیر. شرکت در اصطلاح حقوقی موجودیتی حقوقی با شخصیت حقوقی جدا از مؤسسان آن است. رئیس شرکت که مالک آن نیز هست لزوماً خوداشتغال نیست، چون کارمند شرکت است.

 اداره مهاجرت کانادا معیار صلاحیت کارگران موقت را به‌روز‌رسانی‌ کرد

این دستورالعمل کاملاً روشن کرد که مأموران اداره مهاجرت کانادا باید آگاه باشند که گروه C11، تبعه خارجی هم کارفرما و هم کارمند است، بنابراین آن‌ها باید واجد الزامات هر دو نقش باشند. کسب‌و‌کار کانادایی برحسب کارفرما بودن باید فرصت شغلی استاندارد و قرارداد اشتغال، اساسنامه کسب‌و‌کار و حداقل ۵۱ درصد مالکیت کسب‌و‌کار از طریق گواهی‌های سهم شرکت، طرح کسب‌وکاری که منافع فرهنگی، اجتماعی یا اقتصادی را به سود کانادا ایجاد یا حفظ خواهد کرد را ارائه کند و نشان ‌دهد که حضور مالک کسب‌و‌کار موقتی است و ماهیت اقامت او موقتی است. ارائه نامه‌های معتبر از سوی سازمان‌های مربوطه کانادایی مثل سازمان‌ها یا اتاق‌های تجارت محلی یا منطقه‌ای توسعه اقتصادی برای حمایت از ایده ایجاد منافع برای کانادا هم حائز اهمیت هستند. برای مثال، وکیل می‌تواند مدارک معتبر جامعه حقوقی استانی و موسسه مسافرتی می‌تواند مدارک معتبر مقام گردشگری استانی را ارائه کند.

متقاضیانی که به‌عنوان شخص خود اشتغال یا کارآفرین در جستجوی راه‌اندازی کسب‌و‌کار خود در کانادا هستند باید نشان دهند که؛

1.  این کار مبنایی موقتی یا فصلی دارد و آن‌ها در تاریخ انقضای مجوز کار قصد ترک کانادا را دارند.
2. آن‌ها درگیر فعالیت‌های کسب‌و‌کاری واقعی خواهند بود.
3. این کار برای شهروندان کانادایی یا ساکنان دائمی منافع یا فرصت‌های قابل‌توجه اقتصادی، اجتماعی یا فرهنگی تولید خواهد کرد که در دستورالعمل C10 مشخص شده‌اند.

این کار مبنایی موقتی یا فصلی دارد و آن‌ها در تاریخ انقضای مجوز کار قصد ترک کانادا را دارند

این دستورالعمل ازلحاظ عنصر اول حکم جدیدی را تعریف می‌کند. درحالی‌که دوباره تمرکز ازلحاظ ساختاری بر کسب‌و‌کار خوداشتغال است، بعضی از نمونه‌های کسب‌و‌کارهای فصلی با ماهیت موقتی مهمان‌خانه‌های کوچک، معدنچیان طلا و راهنماهای حیات‌وحش هستند. اگر متقاضی مدارک بیشتری ارائه کند که قصد اقامت موقت را دارد و مالک کسب‌و‌کار مطابق طرح انتقال فردی را استخدام خواهد کرد تا آن را پس از شروع کسب‌و‌کار مدیریت کندُ این دستورالعمل راه‌حلی را هم برای کسب‌و‌کارهای فعال در تمام سال ارائه می‌کند و این کسب‌و‌کار را هم واجد شرایط C11 می‌کند.

 کارگران درگیر فعالیت‌های کسب‌و‌کاری واقعی خواهند شد

فرصت شغلی ازلحاظ درگیر شدن در فعالیت‌های کسب‌و‌کاری واقعی باید همه شرایط زیر را داشته باشد:

• حاصل فعالیت فردی کانادایی است و فعالانه در کسب و کار درگیر کار شده است. ^{اطلاعات بیشتر} 
•  با نیازهای منطقی اشتغال کسب‌و‌کار سازگار باشد.
•  کارفرما را به‌صورت منطقی موظف کند به تعهداتش عمل کند.
• حاصل کسب‌و‌کاری کانادایی و گواهی رعایت قوانین را داشته باشد.

تصمیم‌ گیرنده برای ارزیابی باید به موارد زیر توجه کند: تاریخ شروع کسب‌و‌کار، نوع کسب‌و‌کار، تعداد کارکنان، شماره کسب‌و‌کاری اداره درآمد کانادا، رونوشت پروانه‌ها یا مجوزهای کسب‌و‌کار، وب‌سایت کسب‌و‌کار، آگهی پایگاه‌داده کار، استعلام‌ها یا قراردادها.

این کار منافع قابل‌توجه اقتصادی، اجتماعی یا فرهنگی تولید خواهد کرد

 کسب‌و‌کار کانادایی باید کسب‌و‌کار مرسومی باشد و قانونی بودن آن کفایت نمی‌کند، بنابراین باید موارد زیر را به اجرا درآورد:

• کسب‌و‌کار فعالی باشد که محصول یا خدمتی را ارائه کند.
• در کانادا محل کار فیزیکی داشته باشد، جایی که کارگر موقت آنجا کار خواهد کرد.
• معیار سوم دارای ۲ سطح آزمون حقوقی است:
  • آیا منافع قابل‌توجه است. ^{اطلاعات بیشتر} 
  •  آیا منافع اقتصادی، اجتماعی یا فرهنگی است.

 مطابق راهنمای بهره‌برداری IRCC برای مجوز کار تحت دستورالعمل C10، قابل‌توجه شامل (ولی نه محدود به) ارزیابی نحوه ارائه موارد زیر در طرح کسب‌وکار می‌شود:

• پشتیبانی کلی اقتصادی از کانادا
• پیشبرد صنعت کانادا
• افزایش سلامت و رفاه جامعه
• افزایش تاب‌آوری و دانش

این پایان بخش اول از یک سری دوتایی است.

افشین یزدانی بریستور و سالیسیتور و موسس شرکت حقوقی بین المللی گروه یزدانی YLG (Yazdani Law Group) است. دفتر اصلی این سازمان در شهر تورنتو واقع شده است و دارای دفاتری در شهرهای ونکوور، لس آنجلس و خاورمیانه است. شرکت YLG یکی از پیشروها و بنیان گذاران برنامه اجازه کار معاف از LMIA کد C11 در سال 2019 است.

عقاید و نظرات بیان شده در این مقاله صرفا عقاید نویسنده است و انعکاس دهنده دیدگاههای شرکت نویسنده، موکلانشان، مجله The Lawyer’s Daily، انتشارات Lexis Nexis کانادا یا هرکدام از وابستگان آنها نمی باشد. این مقاله برای اطلاعات عمومی است و نباید به قصد استفاده حقوقی انگاشته شود.

زندگی یک وکیل بین‌المللی مهاجرت